Ποιος παντρεύτηκε το Nancy Barbato;

Ο Φράνσις Άλμπερτ Σινάτρα (αγγλικά: Fransis Albert Sinatra, 12 Δεκεμβρίου 1915 – 14 Μαΐου 1998), γνωστός ευρέως ως Φρανκ Σινάτρα, ήταν Αμερικανός τραγουδιστής, ηθοποιός, παραγωγός και σκηνοθέτης. Είναι ένας από τους καλλιτέχνες με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών, έχοντας πουλήσει περίπου 150 εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως.

Γεννημένος από Ιταλούς μετανάστες στο Χόμποκεν του Νιου Τζέρσεϋ, ο Σινάτρα επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από το φωνητικό στυλ του Μπινγκ Κρόσμπυ, και ξεκίνησε τη μουσική του καριέρα στην εποχή του σουίνγκ με τους αρχηγούς των συγκροτημάτων Χάρρυ Τζέημς και Τόμμυ Ντόρσεϋ. Ο Σινάτρα γνώρισε την επιτυχία ως σόλο καλλιτέχνης αφού υπέγραψε με την Columbia Records το 1943, και έγινε είδωλο. Ο Σινάτρα κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ, The Voice of Frank Sinatra, το 1946. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, αντιμετώπισε πτώση στη καριέρα του και στράφηκε στο Λας Βέγκας, όπου έγινε μία από τις πιο δημοφιλείς ατραξιόν του. Η καριέρα του αναγεννήθηκε το 1953 με την επιτυχία της ταινίας Όσο υπάρχουν άνθρωποι, με την ερμηνεία του που του χάρισε στη συνέχεια ένα Όσκαρ και μια Χρυσή Σφαίρα Β΄ Ανδρικού Ρόλου. Στη συνέχεια, ο Σινάτρα κυκλοφόρησε πολλά άλμπουμ που επαινέθηκαν από τους κριτικούς, συμπεριλαμβανομένων των In the Wee Small Hours (1955), Songs for Swingin' Lovers! (1956), Come Fly with Me (1958), Only the Lonely (1958), No One Cares (1959) και Nice 'n' Easy (1960).

Ο Σινάτρα άφησε την Capitol το 1960 για να δημιουργήσει τη δική του δισκογραφική, Reprise Records, και κυκλοφόρησε μια σειρά από επιτυχημένα άλμπουμ. Ο Σινάτρα συνταξιοδοτήθηκε για πρώτη φορά το 1971, αλλά βγήκε από τη σύνταξη δύο χρόνια αργότερα. Ηχογράφησε πολλά άλμπουμ και συνέχισε τις εμφανίσεις του στο Caesars Palace και κυκλοφόρησε το New York, New York το 1980. Χρησιμοποιώντας τα σόου του στο Λας Βέγκας ως βάση, έκανε περιοδείες τόσο εντός των Ηνωμένων Πολιτειών όσο και διεθνώς μέχρι λίγο πριν από το θάνατό του το 1998.

Ο Σινάτρα χάραξε μια άκρως επιτυχημένη καριέρα ως κινηματογραφικός ηθοποιός. Αφού κέρδισε ένα Όσκαρ για το Όσο υπάρχουν άνθρωποι, πρωταγωνίστησε στο Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι (1955) και στο Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας (1962). Εμφανίστηκε σε διάφορα μιούζικαλ όπως 3 κορίτσια και 3 ναύτες (1949), Μάγκες και κούκλες (1955), Υψηλή κοινωνία (1956) και Ο φιλαράκος μου (1957), κερδίζοντας άλλη μια Χρυσή Σφαίρα για το τελευταίο. Ο Σινάτρα θα λάβει αργότερα τη Χρυσή Σφαίρα Σέσιλ Ντε Μιλ το 1971. Στην τηλεόραση, το The Frank Sinatra Show ξεκίνησε στο ABC το 1950 και συνέχισε να κάνει εμφανίσεις στην τηλεόραση κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1950 και του 1960. Ο Σινάτρα είχε επίσης εμπλακεί σε μεγάλο βαθμό με την πολιτική από τα μέσα της δεκαετίας του 1940 και έκανε ενεργά εκστρατεία για προέδρους όπως ο Φράνκλιν Ντ. Ρούζβελτ, ο Χάρρυ Σ. Τρούμαν, ο Τζον Φ. Κέννεντυ και ο Ρόναλντ Ρήγκαν. Ερευνήθηκε από το FBI για την υποτιθέμενη σχέση του με τη μαφία.

Ενώ ο Σινάτρα δεν έμαθε ποτέ να διαβάζει μουσική, εργάστηκε πολύ σκληρά από νεαρή ηλικία για να βελτιώσει τις ικανότητές του σε όλες τις πτυχές της μουσικής. Τελειομανής, διάσημος για την αίσθηση του ντυσίματος και την ερμηνευτική του παρουσία, επέμενε πάντα να ηχογραφεί ζωντανά με τη μπάντα. Τα λαμπερά γαλάζια μάτια του του χάρισαν το δημοφιλές παρατσούκλι "Ol' Blue Eyes". Είχε θυελλώδη προσωπική ζωή και συχνά εμπλέκονταν σε ταραχώδεις σχέσεις με γυναίκες, όπως με τη δεύτερη σύζυγό του Έιβα Γκάρντνερ. Αργότερα, παντρεύτηκε τη Μία Φάρροου το 1966 και την Μπάρμπαρα Μαρξ το 1976. Ο Σινάτρα είχε αρκετές βίαιες αντιπαραθέσεις, συνήθως με δημοσιογράφους ή με αφεντικά στην εργασία του με τα οποία είχε διαφωνίες. Τιμήθηκε στο Kennedy Center Honours το 1983, του απονεμήθηκε το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας από τον Ρόναλντ Ρήγκαν το 1985 και το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου το 1997. Ο Σινάτρα ήταν επίσης αποδέκτης έντεκα Βραβείων Γκράμμυ, συμπεριλαμβανομένου του βραβείου Grammy Trustees, του Grammy Legend Award και του Βραβείου Γκράμι Συνολικής Προσφοράς. Συμπεριλήφθηκε στη συλλογή του περιοδικού Time με τους 100 ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή στον 20ού αιώνα. Μετά τον θάνατο του, ο Αμερικανός κριτικός μουσικής Ρόμπερτ Κριστγκάου τον αποκάλεσε «τον μεγαλύτερο τραγουδιστή του 20ού αιώνα», και συνεχίζει να θεωρείται εμβληματική φιγούρα.