Ποιος παντρεύτηκε το Constance of Aragon;

Constance of Aragon may refer to:

• Constance of Aragon, Holy Roman Empress (1179–1222), daughter of Alfonso II of Aragon, married Emeric of Hungary and then, secondly, Frederick II, Holy Roman Emperor
• Constance of Aragon, Lady of Villena (1239–1269), daughter of James I of Aragon, married Manuel, Lord of Villena
• Constance II of Sicily (1249–1302), Queen of Aragon as wife of Peter III of Aragon
• Constance of Aragon, Princess of Villena (1300–1327), daughter of James I of Aragon, married Juan Manuel, Prince of Villena
• Constance, Queen of Cyprus and Armenia (1305–1344), infanta of Aragon, daughter of Frederick III of Sicily
• Constance of Aragon, Queen of Majorca (1318–1346), daughter of Alfonso IV of Aragon, married James III of Majorca
• Constance of Aragon, Queen of Sicily (1343–1363), daughter of Peter IV of Aragon, married Frederick III the Simple

Ο Ίμρε ή Έμερικ (ουγγρικά: Imre‎‎, κροατικά: Emerik‎‎, σλοβακικά: Imrich‎‎, γεννηθείς το 1174 και αποβιώσας στις 30 Νοεμβρίου 1204), ήταν Βασιλιάς της Ουγγαρίας και της Κροατίας μεταξύ του 1196 και του 1204. Το 1184, ο πατέρας του, Μπέλα Γ΄ της Ουγγαρίας, διέταξε τη στέψη του ως βασιλέα, ενώ τον όρισε ως μονάρχη της Κροατίας και της Δαλματίας προς το 1195. Ο Ίμρε ανέβηκε στον θρόνο μετά τον θάνατο του πατέρα του. Κατά τη διάρκεια των πρώτων τεσσάρων ετών της βασιλείας του, πολέμησε εναντίον του εξεγερθέντα αδερφού του, Ανδρέα, ο οποίος υποχρέωσε τον Ίμρε να τον ορίσει μονάρχη της Κροατίας και της Δαλματίας υπό τη μορφή πηγής εισοδήματος.

Ο Ίμρε συμμάχησε με την Αγία Έδρα εναντίον των αιρετικών της Βοσνίας, οι οποίοι είχαν αποσχισθεί της Καθολικής Εκκλησίας. Εκμεταλλευόμενος έναν εμφύλιο πόλεμο, ο Ίμρε επέβαλε την κυριαρχία του επί της Σερβίας. Απέτυχε να εμποδίσει τη Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας, η οποία έχαιρε της στήριξης των Σταυροφόρων της Δ΄ Σταυροφορίας, από την κατάληψη του Ζαντάρ το 1202. Επίσης, απέτυχε να εμποδίσει την εδραίωση της Βουλγαρίας κατά μήκος των νοτίων συνόρων του βασιλείου του. Ο Ίμρε ήταν ο πρώτος Ούγγρος μονάρχης ο οποίος έκανε χρήση των "λωρίδων των Αρπάντ" ως προσωπικό του θυρεό και ο οποίος υιοθέτησε τον τίτλο του Βασιλιά της Σερβίας. Προ του θανάτου του, ο Ίμρε έστεψε ως βασιλέα τον, ηλικίας τεσσάρων ετών, υιό του, Λαδίσλαο Γ΄.

Ο Φρειδερίκος Β΄ (Federico II di Svevia, 26 Δεκεμβρίου 1194 - 13 Δεκεμβρίου 1250) από τον Οίκο των Χοενστάουφεν ήταν Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (1220 - 1250), Βασιλιάς της Ιερουσαλήμ (1225 - 1228), Βασιλιάς της Σικελίας (1198-1250), Βασιλιάς της Ιταλίας (1212 - 1250), επίτιμος βασιλέας της Θεσσαλονίκης, Πρίγκιπας του Τάραντα (1205 - 1250), Βασιλιάς της Αρλ (1220 - 1250) και Δούκας της Σουαβίας (1212-1216). Ο Φρειδερίκος Β΄ ήταν γιος και διάδοχος του Ερρίκου ΣΤ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της Κωνσταντίας των Ωτβίλ, κόρης του Ρογήρου Β΄ της Σικελίας.

Την εποχή του Φρειδερίκου Β΄ η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έφθασε στη μέγιστη επέκταση, επεκτεινόταν από τη Σικελία σε ολόκληρη την Ιταλία και έφτανε μέχρι τη Γερμανία. Οι Σταυροφορίες συνεχίστηκαν με επιτυχία, ο ίδιος κατέλαβε την Ιερουσαλήμ και στέφθηκε βασιλιάς της πόλης· συγκρούστηκε με τον πάπα, αλλά επικράτησε. Ο Φρειδερίκος Β΄ έβλεπε τον εαυτό του ως διάδοχο των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων: διεκδίκησε τον τίτλο του "βασιλιά των Ρωμαίων" (1212) και έγινε κάτοχος χωρίς αντίσταση (1215). Σε ηλικία τριών ετών στέφτηκε βασιλιάς της Σικελίας μαζί με τη μητέρα του Κωνσταντία του Οίκου των Ωτβίλ, κόρη του Ρογήρου Β΄ της Σικελίας. Τον τίτλο του βασιλιά της Ιερουσαλήμ τον κέρδισε με τον γάμο του με την Ισαβέλλα Β΄ της Ιερουσαλήμ και με τη συμμετοχή του στην ΣΤ΄ Σταυροφορία. Ο Φρειδερίκος Β΄ ήρθε ωστόσο σε σκληρή σύγκρουση με τον πάπα, και αφορίστηκε τέσσερις φορές· ο Πάπας Γρηγόριος Θ΄ έφθασε στο σημείο να τον αποκαλέσει Αντίχριστο. Ο Φρειδερίκος Β΄ ήταν εξαιρετικά καλλιεργημένος αυτοκράτορας, μιλούσε έξι γλώσσες και ήταν προστάτης των γραμμάτων και των τεχνών. Σημαντικό ρόλο στην καλλιέργειά του έπαιξε η εκπαίδευσή του στη Σικελική σχολή ποίησης: η Σικελική Αυλή στο Παλέρμο ιδρύθηκε το 1220, και καθιέρωσε για πρώτη φορά στο νησί επίσημη γλώσσα τα ιταλικά. Η ποίηση της Σικελίας άφησε σημαντικές επιδράσεις στην Ιταλική λογοτεχνία. Ο Φρειδερίκος Β΄ απαγόρευσε τη "δίκη με δοκιμασία", που έβλεπε ως ύποπτη. Με το τέλος του ο Οίκος των Χοενστάουφεν ξεκληρίστηκε, η Γερμανία πέρασε μεγάλη περίοδο παρακμής, και ανέκαμωε 250 χρόνια αργότερα, όταν έγινε αυτοκράτορας ο Κάρολος Ε΄.

Οι ιστορικοί καταγράφουν τον Φρειδερίκο Β΄ με ιδιαίτερα κολακευτικά λόγια· ο Ντόναλντ Σ. Ντέτουαϊλερ γράφει:

"Ένας άνθρωπος εξαιρετικής μόρφωσης, ενεργητικός και ικανός, που περιγράφεται από τους σύγχρονους ιστορικούς σαν το θαύμα του κόσμου: ο Φρίντριχ Νίτσε τον χαρακτηρίζει τον πρώτο Ευρωπαίο ηγέτη· οι υπόλοιποι ιστορικοί σαν τον πρώτο σύγχρονο βασιλιά. Ο Φρειδερίκος Β΄ εγκαταστάθηκε στη Σικελία και τη νότια Ιταλία με μία πολύ σύγχρονη κυβέρνηση και με ισχυρή γραφειοκρατία".