Ποιος παντρεύτηκε το Μαρία Της Μόντενα;

Ο Ιάκωβος Β΄ (αγγλικά: James II of England, γαελικά: Séamas II, 14 Οκτωβρίου 1633 – 16 Σεπτεμβρίου 1701) ήταν βασιλιάς της Αγγλίας και, ως Ιάκωβος Ζ΄, βασιλιάς της Σκωτίας, από τις 6 Φεβρουαρίου 1685 μέχρι τα τέλη του 1688, οπότε εκθρονίστηκε από την Ένδοξη Επανάσταση. Ήταν ο τελευταίος Ρωμαιοκαθολικός μονάρχης που βασίλευσε στα Βασίλεια της Αγγλίας και της Σκωτίας και η βασιλεία του είναι γνωστή σήμερα κυρίως για τις συγκρούσεις σε θρησκευτικά ζητήματα. Όμως, περιελάμβανε επίσης διαμάχες για τις αρχές της απολυταρχίας και του θείου δικαιώματος των μοναρχών, ενώ η εκθρόνισή του τερμάτισε έναν αιώνα πολιτικής αναταραχής με την οριστική επικράτηση της υπεροχής του Αγγλικού Κοινοβουλίου επί του Στέμματος.

Αναγορευθείς Δούκας της Υόρκης κατά τη γέννησή του, όταν αργότερα ανέβηκε στο θρόνο με ευρεία υποστήριξη, κυρίως λόγω δισταγμών ως προς την υπονόμευση της κληρονομικής διαδοχής, και με την πεποίθηση ότι μια καθολική μοναρχία θα ήταν προσωρινή. Παρόλα αυτά, η ανεκτικότητα προς τις προσωπικές του απόψεις δεν επεκτεινόταν συνολικά προς τον Καθολικισμό , και αμφότερα τα Αγγλικά και Σκωτικά κοινοβούλια αρνήθηκαν να ψηφίσουν μέτρα που θα υπομόνευαν την υπεροχή του Προτεσταντισμού. Οι απόπειρες του να επιβάλλει τέτοια μέτρα με απολυταρχικά διατάγματα ως μέρος του θείου δικαιώματός του συνάντησαν αντίδραση, και συνεπώς υποστηρίζεται ότι μια πολιτική παρά μια θρησκευτική αιτία οδήγησε στην εκθρόνισή του.0

Τον Ιούνιο του 1688, δύο γεγονότα μετέτρεψαν την αντίσταση σε κρίση. Πρώτον, η γέννηση του υιού και διαδόχου του Ιακώβου, James Francis Edward Stuart στις 10 Ιουνίου ενίσχυσε την πιθανότητα μιας καθολικής δυναστείας, excluding his Protestant daughter Μαρία and τον σύζυγό της Γουλιέλμο, Πρίγκιπα της Οράγγης, ο οποίος ήταν επίσης ανιψιός του. Δεύτερον, η δίωξη των Επτά Επισκόπων θεωρήθηκε ως επίθεση ενάντια στην Εκκλησία της Αγγλίας, and their acquittal στις 30 Ιουνίου κατέστρεψε την πολιτική του δύναμη. Οι επακόλουθες αντικαθολικές ταραχές στην Αγγλία και τη Σκωτία οδήγησαν σε ένα γενικό αίσθημα ότι μόνο η απομάκρυνση του Ιακώβου θα απέτρεπε έναν νέο εμφύλιο πόλεμο.

Εξέχοντα μέλη της αγγλικής πολιτικής τάξης προσκάλεσαν τον Γουλιέλμο να αναλάβει τον Αγγλικό θρόνο. Όταν ο Γουλιέλμος αποβιβάστηκε στο Μπρίξχαμ την 5η Νοεμβρίου 1688, ο Ιάκωβος εγκαταλείφθηκε από τον στρατό του και έφυγε σε εξορία στη Γαλλία στις 23 Δεκεμβρίου. Τον Φεβρουάριο του 1689, ένα έκτακτο Convention Parliament δήλωσε ότι ο Ιάκωβος είχε "εγκαταλείψει" τον Αγγλικό θρόνο και εγκαθίδρυσε τον Γουλιέλμο και τη Μαρία ως κοινούς μονάρχες, ούτως εγκαινιάζοντας την αρχή ότι κυριαρχία προέρχεται από το Κοινοβούλιο και όχι από την καταγωγή κάποιου. Ο Ιάκωβος έκανε απόβαση στην Ιρλανδία στις 14 Μαρτίου 1689 σε μια απόπειρα να ανακτήσει τα βασίλειά του αλλά, παρά την ύπαρξη μιας ταυτόχρονης εξέγερσης στη Σκωτία, τον Απρίλιο μια Συνέλευση στη Σκωτία διακήρυξε επίσης ότι ο Ιάκωβος είχε "στερηθεί" τον θρόνο, ο οποίος προσφέρθηκε στον Γουλιέλμο και τη Μαρία.

Μετά την ήττα του στη Μάχη του Μπόυν τον Ιούλιο του 1690, ο Ιάκωβος επέστρεψε στη Γαλλία, όπου πέρασε την υπόλοιπη ζωή του εξόριστος στο Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι, προστατευόμενος του Λουδοβίκου ΙΔ'. Ενώ οι σύγχρονοί του αντίπαλοι τον παρουσίαζαν ως έναν απολυταρχικό τύραννο, μερικοί ιστορικοί του 20ού αιώνα έχουν επαινέσει τον Ιάκωβο για την προώθηση της θρησκευτικής ανεκτικότητας, αν και η πιο πρόσφατη ιστοριογραφία τείνει να υποστηρίζει μια ενδιάμεση θέση ανάμεσα σε αυτές τις δύο απόψεις.